فلسفه الالم

من مهام طبيب الامتياز فى مستشفيات الجامعه هى سحب عينات الدم و بطبيعه طبيب الامتياز فهو يتعامل مع مستويات مختلفه من المرضى .. اطفال و كبار ..  رجال و سيدات .. متعلمين و اممين ..  من يستطيع استيعاب ما يحدث فى المستشفى ومن هو بلا وعى او ادراك ..
فكره سحب العينات بالرغم من انها بسيطه قوى الا ان اختلاف ردود افعال الناس وانا بسحب العينات خلانى اتأمل فى حاجات كتير اكبر من مجرد شكه ابره وسحب عينه ..

خد عندك مثلا فى مستشفى الاطفال مهما تحاول تفهم الطفل انها مجرد شكه ابره والم بسيط خالص الا انه مش بيقدر يفهم او يستوعب كلامى .. مجرد رؤيته لسن الابره يفزعه و على طول يشتغل عياط وصراخ املاً فى ان صراخه ينجيه من هذا الكابوس اللى اسمه الحقنه وعمرك ما تعرف تسحب منه العينه غير لما حد يكتفه وحد يبعد وشه عن مكان الشكه علشان ميشوفش اللى بيحصل ..

فى مستشفى الباطنه الموضوع مختلف تماما ..
بدخل على العيان اصبّح عليه و اقوله محتاجين نسحب عينه فيسألنى ليه فارد عليه بالتحاليل اللى المفروض نعملها واهميتها فى اكتشاف المرض اللى عنده او متابعه تطور المرض واستجابه المريض للعلاج فبكل بساطه يشمر ايده ويقعد يدعيلك وانت بتسحب منه العينه .. وبالرغم من ان بعض العينات سحبها مؤلم "عينات الدم من الشرايين" الا انه بيستحمل الالم وفى نهايه السحب يدعيلك ..

احنا فى حياتنا بنتعرض للالم دايما .. الحياه مفيهاش راحه ولكن مستوى ادراكنا ونضجنا العقلى والنفسي بيغير طريقه تعاملنا مع الالم تماما ..

لو حضرتك تاخد بالك فى كل العيانيين اللى فاتوا الخبره واحده .. ابره بتدخل تحت الجلد وتسحب دم من وريد وتخرج .. ولكن لان كل مريض بيتعامل مع الخبره دى بطريقه مختلفه ووعى مختلف فبتطلع نتيجه مختلفه ..

طفل متالم متكدر مش عارف هو عمل ايه علشان يحس بالالم ده وكل همه انه يهرب من شكه الابره والدكتور بيقوله كلام هو مش فاهمه عن تحاليل ومش عارف ايه وهو ولا هنا .. مجرد منظر الابره شالل تفكيره ..
راجل كبير آه بيتالم اثناء سحب العينه بس مستحمل مش لانه عيب انه يبين وجعه لكن لانه عارف ان الالم ده حاجه بسيطه قوى مقارنه بالفايده اللى هياخدها من نتائج التحليل فبيستحمل ومش بس كده لكن بيقدّر الدكتور اللى بيسحب لانه عارف انه خايف على مصلحته ولانه بيعمل كده مش علشان يوجعه لكن علشان يخففه ويعرف مرضه فبيشكره على تعبه ..

احنا فى حياتنا بنعدى بكل المراحل دى ..

ممكن تيجى تجربه احنا مش فاهمين هى حصلت ليه وجوانا اسئله كتير ملهاش اى اجابه والم مش قادرين نستحمله بس قدامنا اختيار يا نقاوم ونعافر ونرفض الالم ونحاول نهرب .. او نقبل ضعف ادراكنا ومحدوديه تفكيرنا ونسلم لربنا الذى لا يجرب بالشرور واثقين ان التجربه هتيجى فى صفنا فى النهايه وان الالم ولا حاجه مقارنه بالتعزيه والدروس اللى هنتعلمها ..
بس فى كلتا الحالتين احنا هنخوض الالم والتجربه .. محدش بيهرب من سحب العينه .. الفكره حالتك ايه والطبيب بيسحبها

ومع الخبره والعمق فى الحياه بتفهم الدنيا بتمشى ازاى واوقات لما بتيجى تجارب بتبقى واعى وعارف فايدتها ايه لانك مريت بحاجات مثيله قبلها فبتقبل الالم بفرح منتظر الثمر اللى من ورا التجربه ..

همسه فى ودنك ..

ربنا عارف كويس فى الاول انك طفل .. ربنا عارف ان ادراكك محدود .. ربنا مش بيطالبك تبقى واعى وناضج فى وقت مش وقته .. هو بيطالبك بس انك تثق بيه حتى ولو مش فاهم ليه كل ده بيحصل وحبه حبه لما تكبر معاه وتزداد خبراتك فى الحياه وقتها هيعاملك كراشد وانت وقتها هتبقى قادر انك تشكره على الالم اللى انت فيه من قبل ما تشوف ثمر الالم ده .